طرح لایه باز فتوشاپ وصیت نامه و زندگی نامه شهید شهید شعبان اسماعیلی
آنچه ملاحضه می فرمائید در مورد شهید والا مقام شعبان اسماعیلی از شهدای دانش آموز شهرستان گلوگاه می باشد که به همت اعضای جنبــش دانـــش آمـــوزی استان مازندران پژوهش و ارائه شده است . انشاءالله مورد قبول قرار گیرد.
نــام پـــدر : عباس
تاریخ تـولـد : 1342/08/07
تاریخ شهادت : 1361/02/17
محـل تـولـد : گلوگاه
گلزار شهدای سفید چاه گلوگاه
نحوه شهادت : جراحات وارده در طول مفقودیت
محل شهادت : پاسگاه شهابیه- عملیات بیت المقدس
منتظر نظرات و پیشنهادات و اطلاعات شما هستیم.
جعبه مهمات
بايگاني
- خرداد ۱۳۹۷ (۱)
- بهمن ۱۳۹۵ (۴)
- مرداد ۱۳۹۵ (۳)
آخرين مطالب
- ۱۳ خرداد ۹۷ ، ۰۵:۰۳ طرح لایه باز فتوشاپ وصیت نامه و زندگی نامه شهید
- ۱۳ بهمن ۹۵ ، ۲۳:۳۶ تصاویر شهید شعبان اسماعیلی
- ۱۳ بهمن ۹۵ ، ۲۳:۱۹ مصاحبه ها و خاطرات شهید شعبان اسماعیلی
- ۱۳ بهمن ۹۵ ، ۲۲:۱۹ دست نوشت وصیتنامه و زندگی نامه
- ۱۳ بهمن ۹۵ ، ۲۲:۱۳ مشخصات شهید شعبان اسماعیلی
- ۳۱ مرداد ۹۵ ، ۱۲:۵۵ نخستین سردار شهید گلوگاه
- ۳۱ مرداد ۹۵ ، ۱۲:۵۳ از انجیرفروشی تا فرماندهی جنگ! / انتظار 32 ساله مادر
- ۳۱ مرداد ۹۵ ، ۱۲:۵۱ زندگی نامه و وصیت نامه
جهت دریافت و مشاهده صفحات روی آن ها کلیک نمائید ....
جهت دریافت و مشاهده صفحات روی آن ها کلیک نمائید ....
جهت دریافت و مشاهده صفحات روی آن ها کلیک نمائید ....
جهت دریافت و مشاهده صفحات روی آن ها کلیک نمائید ....
لینک سایت جنگ و درنگ
اگر گذری بر زندگی فرماندهان شهید داشته باشیم، در می‌یابیم که بیشتر آنها در سخت‌ترین شرایط معیشتی و با مشقت فراوان رشد پیدا کرده‌اند و آبدیده روزگار شدند، آنچه که در این بخش می‌خوانید گوشه‌ای از زندگی سخت خانواده سردار شهید شعبان اسماعیلی در شرقی‌ترین شهر مازندران «گلوگاه» است که در ادامه تقدیم به مخاطبان می‌شود.
تا شهدا - اگر گذری بر زندگی فرماندهان شهید داشته باشیم، در می‌یابیم که بیشتر آنها در سخت‌ترین شرایط معیشتی و با مشقت فراوان رشد پیدا کرده‌اند و آبدیده روزگار شدند، آنچه که در این بخش می‌خوانید گوشه‌ای از زندگی سخت خانواده سردار شهید شعبان اسماعیلی در شرقی‌ترین شهر مازندران «گلوگاه» است که در ادامه تقدیم به مخاطبان می‌شود.
سرما تمام شهر را تسخیر کرده بود و بیشتر از آن، در وجود عباس «پدر شهید» هجوم آورده بود، او نمی‌دانست زن باردارش را به‌کجا باید ببرد، پس از سال‌ها کار در خانه خان، درست وقتی که زمان زیادی تا به دنیا آمدن فرزند دومش نمانده بود، خان او را از خانه بیرون کرد.
همه دار و ندار آنها بقچه‌ای بود که آن هم زیر بغل عباس بود، دختر دو ساله‌اش را در آغوش گرفته بود و سرگردان به این‌طرف و آن‌طرف نگاه می‌کرد، شب داشت نزدیک می‌شد و عباس وحشت‌زده از آوارگی به‌دنبال پناهی می‌گشت تا اینکه به حیاط مدرسه‌ای در همان خیابان سر زد و توانست در گوشه خانه ویرانه‌ای در حیاط مدرسه‌ای، جایگاهی برای خانواده‌اش مهیا کند، صدای گریه نوزاد در لحظه تولد در حالی به گوش رسید که سوز ظالم نمی‌گذاشت کسی احساس آرامش کند.
تابستان بود و هوا گرم و شرجی؛ پسرک هشتساله، کنار جاده، حصیر کهنه و سوراخ سوراخش را بیشتر جلو کشید بلکه سایه‌اش بیشتر جلوی نور داغ خورشید را بگیرد و با دستمال کهنه‌ای عرق‌های پیشانی و گردنش را پاک کرد و خودش را باد زد.
«شعبان! چیزی فروختی یا نه؟»، این صدای رضا بود که داشت از کوچه باغ بیرون می‌آمد در حالی که سطلی پر از انجیر در دست داشت، شعبان نگاه دوباره‌ای به تعداد زیادی بلال انداخت که جلوی پایش ردیف کرده بود و کاسه‌های انجیری را که مقابلش روی جعبه چوبی درب‌وداغانی چیده بود، شمرد، هفت تا بودند، شعبان گفت: «یک کاسه انجیر و چهار تا بلال فروختم، تو چی؟»
رضا لبخند پیروزی تحویلش داد و گفت: «من همه انجیرها را فروختم، حالا هم دوباره چیده‌ام، ببینم می‌توانم این‌ها را هم بفروشم یا نه؟ کاسبی من امروز بهتر از تو بود.» و شعبان با تبسمی تلخ گفته دوستش را تأیید کرد.
از وقتی پای شعبان خوب شده بود، او هر روز تابستان را به کنار جاده می‌آمد و انجیر و بلال می‌فروخت، به سکه‌های توی جیبش دست زد، می‌دانست که زیاد نیستند، با خودش گفت: «خدا کند امروز بتوانم این‌ها را بفروشم، در خانه نان نداشتیم، اگر بتوانیم پول چند تا نان را جور کنم، امشب بی‌شام نمی‌خوابیم، میتوانیم نان و انجیر بخوریم.»
در همان زمان ماشینی که از جلو می‌آمد، کنارش ایستاد، راننده گفت: «آهای پسر! انجیر کاسه‌ای چند؟» شعبان با برق شوقی که در چشمش درخشید، جلو رفت، خدا را شکر! پول نان آن شب جور می‌شد.
بدین‌ترتیب شعبان از کودکی شروع به کار کرد، گرچه درآمد چندانی نداشت و هنوز به کمک دیگران در تأمین لباس و غذایشان به‌شدت نیازمند بودند اما دلگرم بود که با این سکه‌های ناچیز، گوشه‌ای از فشار فقر را از دوش پدر و مادرش بردارد و شاید کمی از نیازهای مدرسه‌اش را فراهم کند ولی گرسنگی و فقر همچنان ادامه داشت تا اینکه شعبان به کلاس 9 رسید، او در تمام این سال‌ها در آرزوی روزی بود که حکومتی عادل حکم‌فرما شود تا کسی به داد او و خانواده‌هایی امثال خانواده او برسد و در همین دوران بود که نام امام خمینی (ره) بر سر زبان‌ها افتاد و امید به ایجاد حکومتی بر پایه عدل و اسلام، نوری در دلهای خسته انداخت.
شعبان به همین عشق و امید پای در تظاهراتها و درگیریها گذاشت، بعد از انقلاب و ایجاد کمیته امداد به فرمان امام خمینی (ره) یکی از نتیجههای گسترش عدل نمایان شد، نام پدر شعبان در این کمیته ثبت شد و ماهانه مبلغی حقوق به خانواده‌اش پرداخت شد و با این کار وضع آنها بهبود یافت و شعبان که نوجوانی زحمت‌کش بود و در آن روزها به‌عنوان منشی در یک مطب فعالیت می‌کرد، بار دیگر احساس کرد، به حساب می‌آید و مانند دیگران شخصیت قابل قبولی دارد و این‌ها را مدیون امامی می‌دانست که پروردگار برای دستگیری از مستمندان برانگیخته بود.
در بهار سال 60، شعبان به همراه تعدادی از دوستانش راهی پایگاه بسیج گلوگاه شد، «پایگاه مقاومت شهید صدوقی» او قصد داشت به گروه بسیجیانی بپیوندد که از مدتها قبل دستهدسته به جبهه اعزام میشدند و روزهای بعد شعبان و دوستانش ـ که اغلب شهید شدند ـ جزو نیروهای آموزشی شدند.
او گرچه هنوز از رنج روزگار جسمی لاغر و زجرکشیده داشت، تمام توان خود را در آموختن فنون رزمی به کار بست و پس از گذراندن مراحل مقدماتی آموزش، به همراه تعدادی از همشهریانش برای شرکت در درگیری‌های کردستان به آنجا اعزام شد.
9 ماه در کوه‌های کردستان در کسوت بسیجی خدمت کرد و یک‌بار از آنجا با بدنی مجروح به منزل آمد اما پس از درمان، بلافاصله به منطقه بازگشت و در جبهه نوسود کردستان توانست فرماندهی یکی از گروهان‌ها را به عهده بگیرد و در عملیات محمدرسول‌الله (ص) آنها را رهبری کند.
در پایان سال 60 پس از مراجعت از کردستان، به‌عضویت نیروهای ویژه سپاه بندرگز درآمد و پس از گذراندن یک دوره آموزش ویژه، به جبهه‌های جنوب رفت و در عملیات آزادسازی خرمشهر «بیت‌المقدس» سمت فرماندهی گروهان دو، گردان مسلم را پذیرفت.
او در این عملیات تا به آنجا جسارت و شجاعت نشان داد که به گفته تعدادی از نیروهایش وقتی گردان در محاصره دشمن قرار گرفت، شعبان برای نجات نیروهایش به همراه 15 نفر دیگر داوطلب شد تا جلوی پیشروی سریع نیروهای عراقی را بگیرد.
او بعد از عملیات بیت‌المقدس فرمانده گردان ثارالله (ع) شد و سرانجام در عملیات رمضان در هفتم اردیبهشت‌ماه 61 در شرق بصره، بر اثر جراحات وارده به شهادت رسید.
جان‌بی‌بی اسماعیلی مادر شهید شعبان اسماعیلی «نخستین سردار شهید گلوگاه» میگوید: 6 فرزند داشتم که شعبان فرزند دومم بود که در هفتم آبان‌ماه 42 به دنیا آمد.
چون وضع زندگی‌مان خوب نبود، پدرش در خانه ارباب کار می‌کرد، من هم به‌همراه او در همان خانه کارگری می‌کردم.
موقع به دنیا آمدن شعبان، با اینکه باردار بودم اما من و پدرش هر دو در خانه ارباب کار می‌کردیم، در حال کار، درد شدیدی به‌سراغم آمد که فهمیدم درد زایمان است، زمانی‌که به زن ارباب خبر دادند وقت به‌دنیا آمدن فرزند جان‌بی‌بی است، با عصبانیت گفت: «به من ارتباطی ندارد، از خانه پرتش کنید بیرون و بگذارید هرجا که می‌خواهد برود و بچه‌اش را به دنیا بیاورد، بعد شروع کرد به فحش و ناسزا.»
شوهرم مانده بود که چه کار کند، نمی‌دانست مرا کجا ببرد، به ناچار مرا روی کولش گرفت و از خانه ارباب بیرون برد، در حال پیدا کردن جایی بود که بتوانم بچه‌ام را در آنجا به دنیا بیاورم که چشمش به مدرسه متروکه‌ای که در آن حوالی بود، افتاد.
وقتی به آنجا رسیدیم، جزء خرابه‌ای پر از آهک چیز دیگری دیده نمی‌شد، مدرسه به انبار آهک تبدیل شده بود، مرا همان‌جا روی زمین گذاشت و با کاه و علفی که در آن اطراف بود، تشکی برایم درست کرد و به زحمت مرا روی آن خواباند و خودش به‌دنبال قابله رفت، قابله که آمد، با دیدن من گریه‌اش گرفت.
از آن‌جایی که در خانه غذایی برای خوردن نداشتیم، بعضی از شب‌ها که ارباب مهمان داشت، باقی‌مانده غذای آنها را برمی‌داشتم تا آن را به خانه ببرم، هرچند اجازه این کار را از ارباب گرفته بودم اما زن ارباب حتی راضی نبود که تهمانده غذا را هم بردارم.
موقع بردن غذا، وقتی چشمم به قیافه عبوس زن ارباب می‌افتاد، فاتحه‌ام را برای کتکی که قرار بود فردا بخورم، می‌خواندم اما گرسنگی و چشمانتظاری خانواده، سبب می‌شد تا این کتک را به جان بخرم، غذا را زیر چادرم می‌گذاشتم و به خانه می‌بردم، فردای آن روز وقتی به خانه ارباب می‌آمدم، چنان کتکی می‌خوردم که چهره شاد و خندان دیشب اعضای خانواده را از ذهنم پاک می‌کرد.
بچه‌هایم را با سختی و مشقت زیادی بزرگ کردم، بیشتر وقت‌ها، شام شب نداشتیم و بچه‌هایم با شکم گرسنه می‌خوابیدند، خیلی از روزها شعبان را بدون آنکه ناهار بخورد، به مدرسه می‌فرستادم.
برای امام و انقلاب، جانش را هم می‌داد، برای همین، هم‌زمان با درس خواندن، همیشه در جلسات و سخنرانی‌های ضد رژیم شاه هم شرکت می‌کرد، در راهپیمایی‌ها حضور داشت و اعلامیه‌های امام (ره) را پخش می‌کرد و به دلیل همین کارها هم در تعقیب ساواک بود.
بعد از انقلاب، وقتی از جبهه برگشت، قصد داشت تا به دلیل از کارافتادگی پدرش در خانه ارباب، شکایت کند و بتواند غرامت بگیرد، پدرش وقتی این موضوع را فهمید، گفت هرچه باشد، من نان و نمک ارباب را خوردم، اگر می‌خواهی از تو راضی باشم، باید از انجام این کار صرف‌نظر کنی و شکایتی از ارباب نداشته باشی، از آن‌جایی هم که شعبان برای ما احترام زیادی قائل بود، این کار را نکرد و از شکایتش صرف‌نظر کرد.
شعبان، دو بار به جبهه رفت، بار اول که به خانه آمد، وقتی از او پرسیدم: «چه غذایی دوست داری تا برایت درست کنم؟» گفت: «اگر بدانی رزمنده‌ها در جبهه چه غذایی می‌خوردند، هیچ‌وقت این حرف را نمی‌زنی، نان خالی و آب، بهترین و خوشمزه‌ترین غذا برای من است، اگر بخواهی چیزی غیر از این به من بدهی، دوباره برمی‌گردم جبهه.»
بار آخری که می‌خواست به جبهه برود، دنبالش راه افتادم و هرچه اصرار کردم که نرو، فایده نداشت و با زبان شیرین می‌گفت: «مادرجان! تو که هیچ، کار هفت جد تو هم نیست مرا از رفتن به جبهه منصرف کند.» پدرش به او می‌گفت: «اگر تو بروی چه‌کسی خرج ما را بدهد؟ بمان و از ما مراقبت کن.» رو به پدرش می‌کرد و می‌گفت: «نگران نباشید، خدا بزرگ و روزی‌رسان است.» اصرارهای ما نتیجه‌ای نداشت و راهی جبهه شد.
مدتی از او بی‌خبر بودیم، آن زمان عضو سپاه بندرگز بود، چند بار به سپاه بندرگز رفتم تا خبرش را بگیرم، گفتند حالش خوب است اما مدتی بعد از سپاه نامه آمد که دو ماه است از پسرتان بی‌خبریم و معلوم نیست که کجاست و چه اتفاقی برایش افتاده است.
سه ـ چهار ماهی از او بی‌خبر بودیم، دیگر امیدی به زنده ماندنش نداشتیم تا اینکه از بنیاد شهید تماس گرفتند و خبر شهادتش را به ما دادند اما جنازه‌اش هنوز هم مفقود بود.
در این چندماه آن‌قدر برایش گریه کردم که وقتی خبر شهادتش را به ما دادند، اشک‌هایم خشک شده بود و اشکی برای گریه کردن نداشتم، چند سال گذشت تا اینکه در سال 75 پیکرش را که یک تکه لباس و چند استخوان بود، با دیده منت تحویل گرفتیم، حالا هم با وجود اینکه می‌دانم پسرم شهید شده اما هنوز چشمم به در است و می‌گویم بالاخره یکروز می‌آید.
به گزارش خبرگزاری فارس از مازندران، اگر گذری بر زندگی فرماندهان شهید داشته باشیم، درمی‌یابیم که بیشتر آنها در سخت‌ترین شرایط معیشتی و با مشقت فراوان رشد پیدا کرده‌اند و آبدیده روزگار شدند، آنچه که در این بخش می‌خوانید گوشه‌ای از زندگی سخت خانواده شهید شعبان اسماعیلی در شرقی‌ترین شهر مازندران «گلوگاه» است که در ادامه تقدیم به مخاطبان می‌شود.
سرما تمام شهر را تسخیر کرده بود و بیشتر از آن، در وجود عباس «پدر شهید» هجوم آورده بود، او نمی‌دانست زن باردارش را به‌کجا باید ببرد، پس از سال‌ها کار در خانه خان، درست وقتی که زمان زیادی تا به دنیا آمدن فرزند دومش نمانده بود، خان او را از خانه بیرون کرد.
همه دار و ندار آنها بقچه‌ای بود که آن هم زیر بغل عباس بود، دختر دو ساله‌اش را در آغوش گرفته بود و سرگردان به این‌طرف و آن‌طرف نگاه می‌کرد، شب داشت نزدیک می‌شد و عباس وحشت‌زده از آوارگی به‌دنبال پناهی می‌گشت تا اینکه به حیاط مدرسه‌ای در همان خیابان سر زد و توانست در گوشه خانه ویرانه‌ای در حیاط مدرسه‌ای، جایگاهی برای خانواده‌اش مهیا کند، صدای گریه نوزاد در لحظه تولد در حالی به گوش رسید که سوز ظالم نمی‌گذاشت کسی احساس آرامش کند.
تابستان بود و هوا گرم و شرجی؛ پسرک هشتساله، کنار جاده، حصیر کهنه و سوراخ سوراخش را بیشتر جلو کشید بلکه سایه‌اش بیشتر جلوی نور داغ خورشید را بگیرد و با دستمال کهنه‌ای عرق‌های پیشانی و گردنش را پاک کرد و خودش را باد زد.
«شعبان! چیزی فروختی یا نه؟»، این صدای رضا بود که داشت از کوچه باغ بیرون می‌آمد در حالی که سطلی پر از انجیر در دست داشت، شعبان نگاه دوباره‌ای به تعداد زیادی بلال انداخت که جلوی پایش ردیف کرده بود و کاسه‌های انجیری را که مقابلش روی جعبه چوبی درب‌وداغانی چیده بود، شمرد، هفت تا بودند، شعبان گفت: «یک کاسه انجیر و چهار تا بلال فروختم، تو چی؟»
رضا لبخند پیروزی تحویلش داد و گفت: «من همه انجیرها را فروختم، حالا هم دوباره چیده‌ام، ببینم می‌توانم این‌ها را هم بفروشم یا نه؟ کاسبی من امروز بهتر از تو بود.» و شعبان با تبسمی تلخ گفته دوستش را تأیید کرد.
از وقتی پای شعبان خوب شده بود، او هر روز تابستان را به کنار جاده می‌آمد و انجیر و بلال می‌فروخت، به سکه‌های توی جیبش دست زد، می‌دانست که زیاد نیستند، با خودش گفت: «خدا کند امروز بتوانم این‌ها را بفروشم، در خانه نان نداشتیم، اگر بتوانیم پول چند تا نان را جور کنم، امشب بی‌شام نمی‌خوابیم، میتوانیم نان و انجیر بخوریم.»
در همان زمان ماشینی که از جلو می‌آمد، کنارش ایستاد، راننده گفت: «آهای پسر! انجیر کاسه‌ای چند؟» شعبان با برق شوقی که در چشمش درخشید، جلو رفت، خدا را شکر! پول نان آن شب جور می‌شد.
بدین ترتیب شعبان از کودکی شروع به کار کرد، گرچه درآمد چندانی نداشت و هنوز به کمک دیگران در تأمین لباس و غذایشان به‌شدت نیازمند بودند اما دلگرم بود که با این سکه‌های ناچیز، گوشه‌ای از فشار فقر را از دوش پدر و مادرش بردارد و شاید کمی از نیازهای مدرسه‌اش را فراهم کند ولی گرسنگی و فقر همچنان ادامه داشت تا اینکه شعبان به کلاس 9 رسید، او در تمام این سال‌ها در آرزوی روزی بود که حکومتی عادل حکم‌فرما شود تا کسی به داد او و خانواده‌هایی امثال خانواده او برسد و در همین دوران بود که نام امام خمینی (ره) بر سر زبان‌ها افتاد و امید به ایجاد حکومتی بر پایه عدل و اسلام، نوری در دلهای خسته انداخت.
شعبان به همین عشق و امید پای در تظاهراتها و درگیریها گذاشت، بعد از انقلاب و ایجاد کمیته امداد به فرمان امام خمینی(ره) یکی از نتیجههای گسترش عدل نمایان شد، نام پدر شعبان در این کمیته ثبت شد و ماهانه مبلغی حقوق به خانواده‌اش پرداخت شد و با این کار وضع آنها بهبود یافت و شعبان که نوجوانی زحمت‌کش بود و در آن روزها به‌عنوان منشی در یک مطب فعالیت می‌کرد، بار دیگر احساس کرد، به حساب می‌آید و مانند دیگران شخصیت قابل قبولی دارد و این‌ها را مدیون امامی می‌دانست که پروردگار برای دستگیری از مستمندان برانگیخته بود.
در بهار سال 60، شعبان به‌همراه تعدادی از دوستانش راهی پایگاه بسیج گلوگاه شد، «پایگاه مقاومت شهید صدوقی» او قصد داشت به گروه بسیجیانی بپیوندد که از مدتها قبل دستهدسته به جبهه اعزام میشدند و روزهای بعد شعبان و دوستانش ـ که اغلب شهید شدند ـ جزو نیروهای آموزشی شدند.
او گرچه هنوز از رنج روزگار جسمی لاغر و زجرکشیده داشت، تمام توان خود را در آموختن فنون رزمی به‌کار بست و پس از گذراندن مراحل مقدماتی آموزش، به‌همراه تعدادی از همشهریانش برای شرکت در درگیری‌های کردستان به آنجا اعزام شد.
9 ماه در کوه‌های کردستان در کسوت بسیجی خدمت کرد و یک‌بار از آنجا با بدنی مجروح به منزل آمد اما پس از درمان، بلافاصله به منطقه بازگشت و در جبهه نوسود کردستان توانست فرماندهی یکی از گروهان‌ها را به‌عهده بگیرد و در عملیات محمدرسول‌الله (ص) آنها را رهبری کند.
در پایان سال 60 پس از مراجعت از کردستان، به‌عضویت نیروهای ویژه سپاه بندرگز درآمد و پس از گذراندن یک دوره آموزش ویژه، به جبهه‌های جنوب رفت و در عملیات آزادسازی خرمشهر «بیت‌المقدس» سمت فرماندهی گروهان دو، گردان مسلم را پذیرفت.
او در این عملیات تا به آنجا جسارت و شجاعت نشان داد که به گفته تعدادی از نیروهایش وقتی گردان در محاصره دشمن قرار گرفت، شعبان برای نجات نیروهایش به همراه 15 نفر دیگر داوطلب شد تا جلوی پیشروی سریع نیروهای عراقی را بگیرد.
او بعد از عملیات بیت‌المقدس فرمانده گردان ثارالله (ع) شد و سرانجام در عملیات رمضان در هفتم اردیبهشت‌ماه 61 در شرق بصره، بر اثر جراحات وارده به شهادت رسید.
جان‌بی‌بی اسماعیلی مادر شهید شعبان اسماعیلی «نخستین سردار شهید گلوگاه» در گفت‌وگو با خبرنگار فارس میگوید: 6 فرزند داشتم که شعبان فرزند دومم بود که در هفتم آبان ماه 42 به‌دنیا آمد.
چون وضع زندگی‌مان خوب نبود، پدرش در خانه ارباب کار می‌کرد، من هم به همراه او در همان خانه کارگری می‌کردم.
موقع به دنیا آمدن شعبان، با اینکه باردار بودم اما من و پدرش هر دو در خانه ارباب کار می‌کردیم، در حال کار، درد شدیدی به‌سراغم آمد که فهمیدم درد زایمان است، زمانی‌که به زن ارباب خبر دادند وقت به دنیا آمدن فرزند جان‌بی‌بی است، با عصبانیت گفت: «به من ارتباطی ندارد، از خانه پرتش کنید بیرون و بگذارید هرجا که می‌خواهد برود و بچه‌اش را به‌دنیا بیاورد، بعد شروع کرد به فحش و ناسزا.»
شوهرم مانده بود که چهکار کند، نمی‌دانست مرا کجا ببرد، بهناچار مرا روی کولش گرفت و از خانه ارباب بیرون برد، در حال پیدا کردن جایی بود که بتوانم بچه‌ام را در آنجا به‌دنیا بیاورم که چشمش به مدرسه متروکه‌ای که در آن حوالی بود، افتاد.
وقتی به آنجا رسیدیم، جزء خرابه‌ای پر از آهک چیز دیگری دیده نمی‌شد، مدرسه به انبار آهک تبدیل شده بود، مرا همان‌جا روی زمین گذاشت و با کاه و علفی که در آن اطراف بود، تشکی برایم درست کرد و به زحمت مرا روی آن خواباند و خودش به‌دنبال قابله رفت، قابله که آمد، با دیدن من گریه‌اش گرفت.
از آن‌جایی که در خانه غذایی برای خوردن نداشتیم، بعضی از شب‌ها که ارباب مهمان داشت، باقی‌مانده غذای آنها را برمی‌داشتم تا آن را به خانه ببرم، هرچند اجازه این کار را از ارباب گرفته بودم اما زن ارباب حتی راضی نبود که تهمانده غذا را هم بردارم.
موقع بردن غذا، وقتی چشمم به قیافه عبوس زن ارباب می‌افتاد، فاتحه‌ام را برای کتکی که قرار بود فردا بخورم، می‌خواندم اما گرسنگی و چشمانتظاری خانواده، سبب می‌شد تا این کتک را به‌جان بخرم، غذا را زیر چادرم می‌گذاشتم و به خانه می‌بردم، فردای آن روز وقتی به خانه ارباب می‌آمدم، چنان کتکی می‌خوردم که چهره شاد و خندان دیشب اعضای خانواده را از ذهنم پاک می‌کرد.
بچه‌هایم را با سختی و مشقت زیادی بزرگ کردم، بیشتر وقت‌ها، شام شب نداشتیم و بچه‌هایم با شکم گرسنه می‌خوابیدند، خیلی از روزها شعبان را بدون آنکه ناهار بخورد، به مدرسه می‌فرستادم.
برای امام و انقلاب، جانش را هم می‌داد، برای همین، هم‌زمان با درس خواندن، همیشه در جلسات و سخنرانی‌های ضد رژیم شاه هم شرکت می‌کرد، در راهپیمایی‌ها حضور داشت و اعلامیه‌های امام (ره) را پخش می‌کرد و به دلیل همین کارها هم در تعقیب ساواک بود.
بعد از انقلاب، وقتی از جبهه برگشت، قصد داشت تا به دلیل از کارافتادگی پدرش در خانه ارباب، شکایت کند و بتواند غرامت بگیرد، پدرش وقتی این موضوع را فهمید، گفت هرچه باشد، من نان و نمک ارباب را خوردم، اگر می‌خواهی از تو راضی باشم، باید از انجام این کار صرف‌نظر کنی و شکایتی از ارباب نداشته باشی، از آن‌جایی هم که شعبان برای ما احترام زیادی قائل بود، این کار را نکرد و از شکایتش صرف‌نظر کرد.
شعبان، دو بار به جبهه رفت، بار اول که به خانه آمد، وقتی از او پرسیدم: «چه غذایی دوست داری تا برایت درست کنم؟» گفت: «اگر بدانی رزمنده‌ها در جبهه چه غذایی می‌خوردند، هیچ‌وقت این حرف را نمی‌زنی، نان خالی و آب، بهترین و خوشمزه‌ترین غذا برای من است، اگر بخواهی چیزی غیر از این به من بدهی، دوباره برمی‌گردم جبهه.»
بار آخری که می‌خواست به جبهه برود، دنبالش راه افتادم و هرچه اصرار کردم که نرو، فایده نداشت و با زبان شیرین می‌گفت: «مادر جان! تو که هیچ، کار هفت جد تو هم نیست مرا از رفتن به جبهه منصرف کند.» پدرش به او می‌گفت: «اگر تو بروی چه‌کسی خرج ما را بدهد؟ بمان و از ما مراقبت کن.» رو به پدرش می‌کرد و می‌گفت: «نگران نباشید، خدا بزرگ و روزی‌رسان است.» اصرارهای ما نتیجه‌ای نداشت و راهی جبهه شد.
مدتی از او بی‌خبر بودیم، آن زمان عضو سپاه بندرگز بود، چندبار به سپاه بندرگز رفتم تا خبرش را بگیرم، گفتند حالش خوب است اما مدتی بعد از سپاه نامه آمد که دو ماه است از پسرتان بی‌خبریم و معلوم نیست که کجاست و چه اتفاقی برایش افتاده است.
سه ـ چهار ماهی از او بی‌خبر بودیم، دیگر امیدی به زنده ماندنش نداشتیم تا اینکه از بنیاد شهید تماس گرفتند و خبر شهادتش را به ما دادند اما جنازه‌اش هنوز هم مفقود بود.
در این چند ماه آن‌قدر برایش گریه کردم که وقتی خبر شهادتش را به ما دادند، اشک‌هایم خشک شده بود و اشکی برای گریه کردن نداشتم، چند سال گذشت تا اینکه در سال 75 پیکرش را که یک تکه لباس و چند استخوان بود، با دیده منت تحویل گرفتیم، حالا هم با وجود اینکه می‌دانم پسرم شهید شده اما هنوز چشمم به در است و می‌گویم بالاخره یکروز می‌آید.
متنی را که در زیر مطالعه می فرمایید زندگی نامه شعبانعلی اسماعیلی می باشد که شهید قبل از شهادتش خود به رشته تحریر در آورده است.
«به نام خدا و با درود فراوان به رهبر کبیر انقلاب اسلامی و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و با عرض تبریک و تسلیت به خانواده شهدا.
من در سال 1342 در بخش گلوگاه که معروف به خان محله بود به دنیا آمدم. تحصیلات ابتدایی را در مشقت در مدرسه ی فرخی که اکنون به نام شهید زاهدی است پشت سر گذاشتم. در کلاس اول ابتدایی بود که با ماشین مینی بوس تصادف کردم و یک پایم را از دست دادم و نزدیک به شش ماه پاهایم در گچ بود و پدرم با مشقات فراوان مرا به دوش می کشید و به پانسمان و تزریقات می برد و بعد از اتمام به منزل می آورد. منزل ما در کنار جاده کارون (خانه حاجی حسین بغل شهرداری بود) من بعد از خوب شدن پاهایم تابستان ها با بلال فروشی و انجیر فروشی، با هزاران مشقت تحصیلات خود را تا کلاس 9 یعنی سوم راهنمایی ادامه دادم. لباس و حتی خرج من و خانواده ام از اهالی گلوگاه تأمین می شد.
روزها گاهی گرسنه و گاهی سیر به مدرسه می رفتم و اکثر اوقات بی شام می خوابیدم و چون دست استثمار کثیف نگذاشت ما زندگی خود را ادامه دهیم و همیشه باعث ضعف و ناتوانی ما می شد، همیشه در ته دلم می گفتم خدایا یک حکومتی روی کار بیاید که حق و حقیقت استوار باشد و تا زمانی که طاغوت روی کار بود من با شکم سیر نخوابیدم. و بالاخره زمانی رسید که ناگهان نوری از مغرب طلوع کرد به نام خمینی، این مرجع عالیقدر. نامش بر سر زبان ها افتاد. من هم مانند سایر افراد از بردن نام این شخص به خود می بالیدم که با خود می گفتم حکومت جمهوری اسلامی (عدل) استوار می شود. به رهبری این عالم که من بتوانم خودم را بشناسم و این مرجع آمد به ایران و کمیته تشکیل داد و نام پدرم در این کمیته ثبت شد و ماهانه مبلغی حقوق به خانواده ما می دادند و مقداری هم جنس، تا این که به لطف خداوند وضع ما روز به روز بهتر می شد و یک دفعه برادرم قربانعلی به سپاه رفت و به وضع ما سر و سامان داد و من دوباره احساس شخصیت کردم. این بار شخصیت خود را در مقابل خدا بازیافتم و خداوند موسی زمان را فرستاد تا دستگیر ما مستمندان باشد. اینهایی که چشم و گوششان به رادیوهای امپریالیستی است به این که چه نغمه هایی سر می دادند و آب خنک به دلشان می زدند، من از این جهت می گویم که بودند کسانی که در حضور ما می گفتن که این شیخ ها نمی توانند مملکت را اداره کنند. باید دوباره شاه بیاید و به مملکت سر و سامان بدهد. این نغمه های کوردلان بود که نمی توانستند انقلاب اسلامی مسلمانان ایران را ببینند. از تمام قشرها به کوچه ریختن و با فتوای امام و انقلاب کردن و خون دادن آمریکا را بیرون کردن و این ملت رهبری دارد که به امریکا می گوید هیچ ظلمی نمی تواند بکند، این ملت آسیب پذیر نیست.
شهید جانشین گردان بوده است
------------------------------------------
وصیت نامه
بسم رب الشهدا و الصدیقین
با سلام و درود به رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران امام خمینی. خدمت مادر عزیزم و پدر عزیزم سلام عرض می کنم و پس از عرض سلام، سلامتی شما پدر و مادر عزیز را از درگاه خداوند متعال خواهان و خواستارم. مادر عزیز ما را به جبهه جنوب انتقال دادند. ما الآن در پادگان حمیدیه هستیم. اگر احوالی از اینجانب فرزند دور افتاده خود را خواسته باشید شب و روز مشغول به دعاگوی شما می باشم. مادر عزیز، از طرف من ناراحتی نداشته باشید، چون من صحیح و سالم هستم. مادر عزیز، امیدوارم مرا که چند روزی در خانه بودم و شما را حرف می آوردم و به شما حرفی زدم و ناراحتی برای شما فراهم کردم، امیدوارم مرا ببخشید چون این دفعه آن دفعه قبل نیست، چون ما به امید الله حمله در پیش داریم که امید برگشتن را ندارم. چون این دفعه شاید سالم برگردم، یا بدون دست و سر و پا برگردم و یا جنازه ام در بیابان ها بماند. هر وقت من شهید شدم برای من گریه نکنید چون که من در راه خدا شهید شدم. برای جنازه من گریه نکنید بلکه برای من خنده و خوشحالی کنید. چون فرزندت را که در دامنت پرورش دادی، فرزندی بود که در راه خدا کار می کرد و حالا مادر، من از شما خواهش می کنم حال که فرزندت داماد نشد، بر روی جنازه من پول بریزید به خاطر این که فرزند دلبندت داماد گشته در صحرای کربلا. مادر دیگر وقت عزیز شما را نمی گیرم، از قول من به قربانعلی سلام برسان و برای علی و رضا و خواهرم زهرا سلام برسان و برای زن داداش خودم و معصومه و ابوذر سلام برسانید.